Wednesday 4 September 2013

ಇದು ಬೇರೆ ಕಥೆ..........

ಆಫೀಸು ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಫೇಸ್‍ಬುಕ್‍ ಲಾಗೌಟ್ ಆಗಿತ್ತು. ಕ್ಯಾಬ್ ಮಿಸ್ಸಾಗಿತ್ತು. ಬಸ್ಸು ಬರ್ಬೇಕಾಗಿತ್ತು, ಆದ್ರೆ ಮಳೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಜೇಬಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ಬ್ಲಿಂಕ್ ಆಗಿತ್ತು. ಇನ್‍ಶರ್ಟ್ ಔಟ್ ಆಗಿತ್ತು. ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಏನಿತ್ತು? ಟಿವಿ ನೋಡಲಾ? ನಿನ್ನೆ ಉಂಡ ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯಲಾ? ಮತ್ತೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಎದುರು ಕೂರಲಾ? ಬಂದ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಬರುವ ಮೊದಲೇ ಬೋರ್ ಆಗಿತ್ತು. ಹೆಂಡತಿ ಊರಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆ. ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರದ ಆಸಕ್ತಿ ಮನಸಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿದ್ದು. 
ಆಗ ನೆನಪಾದವಳೇ ಹಳೇ ಗೆಳತಿ. 
ಬಸ್‍ ಸ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಜನರು ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದರು. ನನ್ನ ಏಕಾಂತವನ್ನ ಅಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕತ್ತಲಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಭಾವನೆಗಳ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಯಾದರೂ, ಯಾರಿಗೂ ಕಾಣದಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ಬೆಳಕಿತ್ತು ನನ್ನ ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ. ಮೊಬೈಲಿನ ಒಳಗೆ ಕಾದಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಅವಳ ಭಾವಚಿತ್ರ ನೋಡಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಆದ್ರೆ ಹೆಂಡತಿಯ ಮುಖ ನೆನಪಾಯ್ತು. ಆ ಆಸೆ ಕೈಬಿಟ್ಟೆ.
ಆದ್ರೆ ಅವಳ ನೆನಪು ನನ್ನನ್ನ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ಅದನ್ನ ಬಿಡುವ ಮನಸಿರಲಿಲ್ಲ. ನೆನಪು ನೆನಪಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗಿತ್ತು...

ಭರವಸೆಗಳಿಗೆ ನಂಬಿಕೆ ಬೇಕು, ನಾಚಿಕೆಗೆ ಭಾವನೆ ಸಾಕು, ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಂದಬೇಕು ಅದಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಕಣ್ಣಿರಬೇಕು ಅಂತ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವಳವಳು. ಅವಳು ಮಾತನಾಡುವಾಗೆಲ್ಲ ನಾನು ಮೌನಿಯೇ. ಹಾಗಂತ ನಾನವಳ ಮಾತು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆನೆಂದಲ್ಲ, ಸುಮ್ಮನೆ ಅವಳನ್ನ ನೋಡುತ್ತ ಕುಳಿತುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳ ಮಾತಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಬಂದು, ಅವಳ ಮಾತು ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾನವಳ ಪ್ರೀತಿ ಹಂಬಲಿಸಿದ್ದೆ. ಹಾಗಂತ ನಿವೇದಿಸಲಿಲ್ಲ, ಇಡೀ ದಿನ ಅವಳನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ನನಗವಳ ಸಾಂಗತ್ಯ ಸಾಕಿತ್ತು.
ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಓದಲೆಂದು ಹೊರಗಡೆಗೆ ಹೋಗಿ ಕೆಲವು ದಿನವಾದಮೇಲೆ ಒಂದು ಕಾಗದ ಬರೆದಿದ್ದಳು. ಆ ಕಾಗದದಲ್ಲಿದ್ದ ಅಕ್ಷರಗಳೆಂದರೆ ನನ್ನ ಮತ್ತು ಅವಳ ವಿಳಾಸವಷ್ಟೇ. ಪೆದ್ದ ನಾನು ತಿರುಗಿ ಎಂಟು ಪುಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಕಾಗದ ಬಂದಿತ್ತು. ಅದು ಅವಳದಲ್ಲ. ಅವಳ ಪ್ರೀತಿ ಬಯಸಿ ಅಲ್ಲಿಯ ಯಾವುದೋ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಬರೆದ ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರ. ಅದೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಆರೇಳು ಪುಟವ ದಾಟಿತ್ತು. ನನಗರ್ಥವಾಗಿದ್ದೇ ಆಗ 'ಮಾತಲ್ಲ ಬೇಕಾಗಿದ್ದು ತನಗೆ ಮನಸೆಂದು' ಅವಳು ಖಾಲಿ ಪತ್ರ ಕಳಿಸಿದ್ದಳೆಂದು. ಮತ್ತೆ ಊರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ನನ್ನ ಪತ್ರ ತಿರುಗಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಾಗಲೇ ನಿಟ್ಟುಸಿರ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ ಇವಳು ನನ್ನಂಥವಳಲ್ಲ ಎಂದು. 

ಅವಳು ಬರಿಯ ಸ್ನೇಹಿತೆಯೆಂದು ಮನಸನ್ನ ಅದೆಷ್ಟು ನಿಯಂತ್ರಿಸಿದರೂ ಒಲವ ಮಳೆ ಸುರಿಯುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಅದೆಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನ ಓದಿದ್ದಳೋ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನನಗೂ ಓದಿಸಿದ್ದಳು. ನಾನು ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದಾಳೆಂದು ಓದಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅವಳು ಓದಿದ್ದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು.
ಹಾಗೆ ಕೂತಿರುವಾಗಲೇ ಎರಡು ಬಸ್ಸು ಪಾಸಾಗಿತ್ತು. ನನಗದರಬಗ್ಗೆ ಗಮನವಿರಲಿಲ್ಲ.
ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿದಿತ್ತು, ಹೆಚ್ಚಿನ ಓದಿಗಾಗಿ ಇಬ್ಬರೂ ಬೆಂಗಳೂರು ಸೇರಿದ್ವಿ. ಓದು ಮುಗಿದಿತ್ತು. ತಕ್ಕ ಕೆಲಸವೂ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಲುಮೆಯ ದಿನಗಳಲಿ ಯಾವ ಬದಲಾವಣೆಯೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಪತ್ರದ ಬದಲು ಮೊಬೈಲ್ ಬಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಖಾಲಿ ಸಂದೇಶ ಯಾವಾಗಲೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ನಾನಾಗ ತೊದಲು ಸಾಲು ಬರೆಯುವ ಕವಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ಅವಳೊ ಶುದ್ಧ ಕವಯಿತ್ರಿ. ಅವಳ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಸಮಸ್ಯೆ. ದುಃಖ ತಡೆಯಲಾಗದೇ ಹೋದಾಗೆಲ್ಲ ಅವಳು ನನ್ನೆದುರೇ ಬಿಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹಾಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ಕಣ್ಣೀರಾದಳೊ
ಎಣಿಸುವ ಬದಲು ಯನ್ನ ಬೆರಳುಗಳು ಅವಳ ಕಣ್ಣೊರೆಸುತ್ತಿದ್ದವು.
ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಮದುವೆಯ ವಯಸ್ಸು ಬಂದಿತ್ತು. ಮನಸಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಹಾಗೇ ಇತ್ತು. ಹೇಳಲು ಭಯವಲ್ಲ. ಅವಳು ಒಲ್ಲೆಯೆಂದಾಳು ಎನ್ನುವ ಅನುಮಾನವೂ ಅಲ್ಲ. ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಸರಿ ಹೊಂದಬಹುದೇ ಎಂಬ ಕೀಳರಿಮೆಯಷ್ಟೆ.
ಬೆಟ್ಟದ ಕಾಲು ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಂಟೆಬಿಲ್ಲೆ ಆಡಿದವಳು, ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆ ಮೈ ತೊಳೆಸಿದವಳು, ನಮ್ಮೊಡನೆಯೇ ಸೇರಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಿದವಳು, ಅಮ್ಮ ತಿಳಿಬೆಲ್ಲವನ್ನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಗೆ ತಾಕುವಂತೆ ಹಾಕಿದಳೆಂದು ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದವಳು, ಹಠಮಾದಿದವಳು, ಸ್ನೇಹದಲೇ ಪ್ರೀತಿ ಕೊಟ್ಟವಳು. ಎಲ್ಲವೂ ಆದವಳು ಅವಳು. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಮತ್ತೆ ನನ್ನವಳಾಗುತ್ತೀಯಾ ಅಂತ ಕೇಳುವುದು ನನ್ನತನವೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ನನ್ನನ್ನ ಕಾಡಿದ್ದು. ಹಾಗೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಬರುವಂಥ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟವಳೂ ಅವಳೇ. ನಾನು ಏನಾಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿದ್ದೆನೋ ಅದಾಗಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಕಡೆಗೆ ನಾನು ನಾನಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಅವಳೇ. 
ಪ್ರೀತಿ ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿ ಖಾಲಿಯಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಾವು ತೀರಾ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಾಗ ಆಸೆ ಪಟ್ಟಾಗ ಅದು ನಮ್ಮ ಎದುರಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದರೂ ನಮಗೆ ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಒಡೆತನ ಇರಬೇಕೆಂಬ ಮತ್ತೊಂದು ಆಸೆ ನಮ್ಮನ್ನ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ನನಗಾಗಿದ್ದೂ ಅದೇ.. 
ಅವಳು ಗೆಳತಿ ಹೌದು, ಕಣ್ಣರೆಪ್ಪೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟು ಕಾಯುವ ಭರವಸೆ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಜೀವಮಾನವಿಡೀ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಹತ್ತಿಕ್ಕಲಾಗದ ಅದಮ್ಯ ಒಲವಿನ ಹರಿವೊಂದು, ಗೆಳತಿಯನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯನ್ನಾಗುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಲು ಇಂಬು ನೀಡಿತ್ತು. 
ಅವತ್ತೂ ಮಳೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಅವಳು ಬಿಕ್ಕಿಬಿಕ್ಕಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದಳು. ನಾನು ಪ್ರೀತಿ ನಿವೇದಿಸಿದ್ದೆ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳೆದುರಲ್ಲಿ ತೀರಾ ನನ್ನತನದಲ್ಲಿ. ಅವಳು ಕಣ್ಣೊರೆಸಿಕೊಂಡು ಕೈ ಹಿಡಿದಿದ್ದಳು. ಮೆತ್ತಗೆ ಮೆಲುವಾಗಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಅವಳರೀತಿಯಲ್ಲಿ...

ಮತ್ತೆ ಮೊಬೈಲ್ ಬ್ಲಿಂಕಾಯಿತು. ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಹೆಸರಿಗೆ ಆಫೀಸು ಮುಗಿದರೂ ಅದು ಪೂರ್ತಿ ಮುಗಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ದ. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಕಳುಹಿಸಿದ mailನಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ತೀರಾ ಅಗತ್ಯವಾಗಿ ಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಮ್ಯಾಟರು ಇಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳಲು. ನಾನು ಸರಿ ಸಾರ್ ನಾಳೆ ಅದನ್ನ ಕಳುಹಿಸುತ್ತೇನೆಂದು ಹೇಳಿ ಕಾಲ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದೆ. 
ಗೆಳತಿಯ ನೆನಪು ಹೆಚ್ಚುಕಮ್ಮಿ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಮ್ಯಾನೇಜರ್‍ ನ ಮುಖ ನೆನಪಾಗಿ ಹಳೆಯ ಲಹರಿ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಮೊಬೈಲ್ ಬ್ಲಿಂಕ್ ಆಗಿದ್ದು ನೆನಪಾಗಿ ಅದೇನೆಂದು ನೋಡಿದರೆ ಸಂದೇಶವೊಂದಿತ್ತು. ತೆರೆದು ನೋಡಿದರೆ ಇಷ್ಟೊತ್ತು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡ ಅದೇ ಗೆಳತಿಯದು... 
ಅಲ್ಲ ಅಲ್ಲ ಈಗವಳು ಹೆಂಡತಿ. ಹೆಂಡತಿಯಾದಮೇಲೆ ಅವಳಲ್ಲಿ ಮನಸು ಗೆಳತಿಯನ್ನ ಬಯಸುತಿದೆ. ಗೆಳತಿಯಾದರೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರೇಯೈಯ ಬಯಸುವುದೋ ಏನೋ... ನನಗೆ ಬೇಕಾದಾಗೆಲ್ಲ ಅದೆಲ್ಲವೂ ಆಗಲು ಅವಳು ನನ್ನಂತೆಯೇ ಸಾಮಾನ್ಯಳು. ಮಿಸ್ಸಾದ ಎರಡು ಬಸ್ಸಿನ ಹೊತ್ತು ಕಣ್ಣ ತೆರೆಸಿತ್ತು. ಸಂದೆಶವೇನೆಂದು ತೆರೆದು ನೋಡಿದೆ. ಆದರವಳು ಗೆಳತಿಯಾಗೇ ಸಂದೇಶ ಕಳಿಸಿದ್ದಳು.... ಖಾಲಿಯಾಗಿ.
ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ ನಾ ಪೆದ್ದನಲ್ಲ, ತೇವ ತುಂಬಿದ ಕಂಗಳಲಿ ಹನಿಯ ತಡೆದು ತಿರುಗಿ ಕಾಲ್ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಮಾತಲ್ಲ ಮನಸು. 
ಮತ್ತೆ ಬಸ್ಸು ಬಂತು. ನಾ ಹತ್ತಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಆಟೊ ಕರೆದು ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ಗೆ ಹೊರಟೆ. ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಗೆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿಯೇ mail ಮಾಡಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಸಿಕ್ ಲೀವ್ ಅಪ್ಲೈ ಕೂಡಾ ಮಾಡಿಯಾಗಿತ್ತು. 
ಬೇಗ ಹೋಗುವಂತೆ ಕೋರಿಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಹಳ್ಳದಿಣ್ಣೆ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದ ಆಟೋದ ಸೀಟಿಗೆ ಸಾದುತ್ತ ಸುಮ್ಮನೆ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಲು ನಾನೇ ಬರೆದ ತೊದಲು ಸಾಲುಗಳು ನೆನಪಾಗಿದ್ದವು..

ಮನದ ಮೊದಲ ಒಲವ ಕವಿತೆ
ಅವಳೇ ಅದರಾ ಸಾಹಿತಿ,
ನೂರು ಬಾರಿ ಓದಿ ಮುಗಿದರೂ
ಇನ್ನೂ ಉಳಿದಾ ಮಾಹಿತಿ....

No comments:

Post a Comment